"Omkleden in de pipokar, verkoop loten voor nieuw veld"
10-10
Een duik in 50 jaar Hockey Club Eersel historie. In de aanloop naar de jubileumfestiviteiten in juni 2024, zullen er op de website en in de nieuwsbrief enkele verhalen verschijnen over de rijke clubgeschiedenis. Een geschiedenis waar de meesten van jullie geen weet van hebben. Vandaar. Het eerste verhaal is geheel een bijdrage van ons enige Erelid van HC Eersel, Ria Elstgeest.
En daar ben ik 49 jaar lid van. Toen er in 1975 een tweede huisvrouwenteam bij kwam ben ik gaan hockeyen. Na enkele jaren werd de wat deftiger naam van veteranessen gebruikt. We trainden op het Mortelveld. Alles moesten we zelf regelen voor de competitie wedstrijden. Scheidsrechter, sleutel halen, bar bedienen etc.
Ook het thuisfront moest verzorgd achtergelaten worden. Maar wat hebben we een plezier gehad. 26 keer zijn we een weekend weggeweest. Ook gingen we met een aantal op wintersport. We hebben echt van alles beleefd. Ook op toernooi gaan was soms een hele belevenis, zoals dollen in de bus en dansen op tafel.
Van 1986 tot 1997 zat ik in het bestuur. We hadden een leuk team. Vergaderen deden we bij iemand thuis. Zo’n vergadering eindigde soms in een klein feestje. We organiseerden grote feesten in het clubhuis.
Een periode zonder digitale communicatie en aanvankelijk zonder kunstgras. De contacten met andere clubs gingen telefonisch. Op maandagavond werden de afspraken gemaakt voor de thuis en uit wedstrijden. Ook de scheidsrechters werden aangewezen en kregen een "gele kaart ". Alle gegevens doorgeven aan de redactie van het clubblad. Voorwaar een drukke avond.
In 1985 werd de Kugrafico commisie ingesteld. We wilden een kunstgrasveld! Allerlei acties moesten geld opbrengen om dit te kunnen bekostigen. Voor een loterij werd een vergunning aangevraagd. Dat lukte, de loten kosten 100 gulden en de hoofdprijs was een auto. Ruim 700 loten werden er verkocht. Ik verkocht er 125.
Op 18 oktober 1987 werd het kunstgrasveld in gebruik genomen. Wat is er toch veel veranderd de laatste 25 jaren. Geen Pipokar meer, waarin de tegenstanders zich konden omkleden, maar voldoende kleedkamers. Een tweede kunstgrasveld. Ik ben blij nog steeds lid te mogen zijn van deze mooie club.
Ria Elstgeest